Johnson Interventie
Als u wilt weten of dit de juiste oplossing voor u is, neemt u contact op voor uw
vrijblijvende en vertrouwelijke kennismakingsgesprek.
Johnson Interventie
Het Johnson-interventiemodel wordt vaak aangeduid als een confronterende of verrassingsinterventie.
Wat is het Johnson Interventie Model?
Dit interventiemodel werd in 1960 opgericht door Dr. Vernon Johnson nadat hij een groep mensen met alcohol problematiek had bestudeerd. Johnson merkte de redenen op voor de beslissing van de proefpersonen om te stoppen met drinken: ze waren gemotiveerd om te stoppen na een reeks kleine maar belangrijke gebeurtenissen in het leven. Johnson stelde vast dat personen met een alcohol verslaving vaak de hulp van dierbaren nodig hadden bij het vinden van herstel.
Het Johnson-model neemt daarom de familie op in het interventieproces. Door het te gebruiken, legt het gezin eerst uit hoeveel ze om hun naaste geven, geeft het de omvang van de verslaving aan en hoe het de familie beïnvloedt, en stelt vervolgens een duidelijke grens van wat er zal gebeuren als de persoon ervoor kiest om niet de hulp te zoeken die ze nodig hebben.
Het Johnson-model is een van de meest voorkomende soorten interventies. Het kan worden gebruikt voor elke persoon, in welk stadium ze zich ook bevinden met hun verslaving bij het gebruik van middelen of alcohol. Het is een mythe dat je een dieptepunt (rock-bottom) moet bereiken om hulp te krijgen. Het is ook een verkeerde overtuiging dat de persoon klaar moet zijn om de hulp te krijgen die ze nodig hebben.
Hoe werkt het Johnson-model?
Het Johnson-model werkt het beste bij personen die ontkennen verslaafd te zijn aan drugs en alcohol gebruik: ze zijn zich niet bewust van zowel de ernst van hun aandoening als de gevolgen van hun voortdurende schadelijke gebruik van midden voor zichzelf, hun familie en naasten, hun werkplek en mogelijk hun lokale gemeenschap.
Er moet echter worden benadrukt dat het doel van het Johnson-model niet is om de verslaafde persoon te beschamen door hen de schuld te geven of te bekritiseren. Het doel is om bewustzijn te creëren door de familie de mogelijkheid te bieden om hun dierbaren zowel de impact van hun gedrag als de mogelijke gevolgen van het niet-zoeken van professionele hulp bij hun probleem te uiten. Dit wordt gefaciliteerd in een veilige omgeving.
Doorgaans werkt de interventie in de volgende fasen:
- Het interventie netwerk bestaat uit drie tot acht mensen die zorgen voor en belangrijk zijn voor de persoon met een verslaving
- Organiseer een bijeenkomst om de omvang van het probleem te bespreken en het interventie proces te plannen – dit omvat o.a. de vraag aan familieleden om een brief aan hun naaste te schrijven
- Bijeenkomst met familieleden om de interventie te repeteren
- Voer de interventie uit – de ervaren interventionist zal dit proces begeleiden
- Daarna kunt u van de interventionist verwachten dat hij de kliniek belt om hen te vertellen dat zij de opname van de verslaafde persoon kunnen verwachten. Wijs iemand aan om de verslaafde persoon naar de kliniek te brengen of vraag de interventionist dit te doen.
Waarom heb je een interventie nodig om iemand te helpen?
Je gevoelens op deze manier uiten kan een uitdaging zijn voor een familie of partner, en het kan moeilijk zijn voor de verslaafde persoon om hier naar te luisteren – ze kunnen defensief, argumentatief, boos of teruggetrokken worden. Daarom is het cruciaal om een gecertificeerd interventionist in te huren om dit mogelijk uitdagende proces te vergemakkelijken.
Dat is waar ik kom kijken. Als een ervaren interventionist, kan ik de familie-eenheid begeleiden in het proces van interventie, de groep samenbrengen, de discussie tot een oplossing brengen en zelfs veilig transport naar een behandelingsfaciliteit bieden.
Vaak denken families dat ze dit alleen kunnen doen, maar het leidt vaak tot argumenten, of erger, de persoon valt dieper weg in zijn verslaving. Het is van cruciaal belang dat het familie begrijpt hoe dit gesprek moet worden gevoerd en hoe complex de stoornissen in het middelen en alcohol gebruik zijn. Als ze dat doen, zijn ze in staat om hun naaste te scheiden van hun verslaving en een gesprek te voeren vanuit een plaats van eerlijkheid, niet-oordeel en vijandigheid, en in plaats daarvan medelevend hun gedachten en gevoelens te delen.